De man wankelde lichtjes terwijl hij zich een weg door het puin heen baande. Veel van de rotsblokken moesten vroeger deel uit hebben gemaakt van grote villa’s, helemaal verwoest door de mutilanten. Stuart kon nog net zijn evenwicht bewaren toen zijn voet achter een groot stuk steen bleef hangen en vloekend bleef hij even stil staan om het ding nog een trap te geven. Zijn wangen hadden een licht rode kleur en voor de zoveelste keer haalde hij de ijzeren veldfles boven om een flinke slok van de drank te nemen. Misschien moest hij wat zuiniger zijn met de drank, aders had hij binnen de kortste keren geen meer. De meeste gebouwen had hij al geplunderd, dus misschien moest hij eens proberen om in de gebouwen die nog bewoond waren. Daar moest zeker nog genoeg drank staan om toch een paar maanden mee door te kunnen.
Na nog wat binnensmonds gevloek op de stenen, vervolgde de man zijn weg. Niet dat hij snel vooruit kwam, maar hij moest dan ook nergens zijn. Het enige dat hij nog moest zoeken was een slaapplaats voor vannacht. Voor de rest zou hij de hele dag kunnen doen wat hij wilde, wat in dit geval door het Capitool strompelen en drinken betekende. Het was eigenlijk best lang geleden dat hij zoveel drank in een keer gedronken had. Door de mutilanten die overal rondliep moest je ook een heel stuk voorzichtiger zijn en was je lang niet overal veilig. Waarom hij dan nu had besloten om zichzelf toch dronken te voeren? Omdat hij alles momenteel gewoon kotsbeu was. De man was het beu om zich constant te moeten verstoppen en te moeten hopen dat hij de volgende ochtend nog zou halen. Op dit moment kon het hem allemaal even niets meer schelen, mochten ze hem van zijn part komen halen. Stuart had toch niets meer waarvoor hij nog zou moeten leven, sleurde zich door elke dag heen zonder echt een doel te hebben. Daarbij kwam hij gewoon veel te weinig mensen tegen waardoor hij elke dag bijna een stukje dood ging van verveling. Misschien was dat ook een van de redenen dat hij toch in de buurt van het Capitool was blijven rondhangen. Het was bekend dat hier veel meer mensen waren dan in de overgebleven districten, dus was de kans groter dat hij iemand zou tegenkomen.

Voor de tweede keer in korte tijd struikelde Stuart over een losliggende steen en belande deze keer wel languit op de grond. De veldfles werd uit zijn handen geslagen en met zijn neus eerst belandde hij op het asfalt. Een misselijkmakende krak maakte duidelijk dat zijn neus gebroken was, net als de pijnschoot die erdoorheen trok. Kreunend bleef hij dan ook liggen, voor even geen moeite doend om overeind te krabbelen. De drank zorgde er toch voor dat hij de pijn niet erg hard voelde en daarbij had hij gewoon voor even de fut niet om recht te staan. Als hij geluk had, kwam er iemand voorbij die misschien wilde helpen, als hij minder geluk had kwam er een mutilant voorbij. Oh well, dronken sterven was iets dat hij altijd al gewild had.

Zachtjes en voorzichtig stapte Emily over de stenen heen. Altijd was ze op haar hoede en zelfs als ze sliep hield ze haar oren nog steeds gespitst, het was iets dat ze van nature geleerd had, op haar hoede zijn. Sinds de dood, of eigenlijk moord, van haar vader kon ze geen enkel moment haar bewaking weghalen, ze kon zichzelf niet openen voor anderen. Vooral niet bij capitool mensen, zijn waren het tenslotte schuld dat dit alles gebeurd was en zij hadden haar vader vermoord, eigenlijk was het de bedoeling om de hele clarke familiie uit te roeien, maar dat is ze dus niet gelukt. Opeens hoorde ze een hard gebonk en gekraak, met gevolg van een zacht, maar misselijkmakend, gekraak. Meteen haalde ze haar pijl en boog tevoorschijn, het was meer een reflex eigenlijk om dit te doen, wat gebeurde daar? Ze liep voorzichtig, zonder geluid te maken, naar de muren en keek om het hoekje. Daar zag ze een man liggen, enkel een man en niet meer, die niet meer de moeite deed om op te staan. Haar bruine ogen gleden over het landschap heen, was er een mutilant in de buurt. Ze liet haar pijl en boog zakken en toen ze er zeker van was dat er niets in de buurt was, stapte ze naar de man toe. "Wat is er aan de hand?" Zei ze zacht, met haar oh zo zoete en vriendelijke stem. "Gaat het wel?" Ze stak een hand uit met de bedoeling dat ze de man omhoog wilde helpen, waarna ze hem een vriendelijke glimlach toewierp. Vanbinnen was ze dan niet zo heel vriendelijk, maar dat mocht hij niet weten. Iedereen was handig in het spel van haar wraak, ze kon anderen lekker gebruiken.

Even een snelle post c:

Kalm had ze haar pijl en boog weer weggedaan, deze man vormde geen enkel gevaar voor hem; althans, dat was wat zij dacht. Hij was geen mutilant, dat kon niet. Mutilanten waren niet zo onnozel dat ze zo op de grond lagen, onmogelijk. Emily keek de man aan, die zich nu op zijn zij had gerold en een opmerking maakte. Ze rolde met haar ogen en toen hij zichzelf omhoog duwde, trok ze haar hand ook meteen terug. "Dan niet." Zei ze nors. Ze bekeek de man even van top tot teen, tot de conclusie komende dat zijn neus een beetje in een abnormale, scheve positie stond. Bloed droop over zijn hoofd heen en ergens wilde de vrouw hem helpen, al was het maar gewoon om hem te laten geloven dat ze te vertrouwen was, zodat ze hem ooit eens kon gebruiken tegen haar spelletjes tegen het capitool. Hij deed een poging om langs haar door te lopen, maar bleek zijn evenwicht te verliezen en klampte zich vervolgens aan haar vast. De geur die uit zijn mond kwam toen hij een schaapachtige glimlach op zijn gezicht zette, beviel Emily al helemaal niet. De man bracht zijn hoofd dichter bij die van haar en even balde ze een van haar vuisten bij elkaar, als hij te dicht bij kwam dan zou hij er ook nog eens een blauw oog bij krijgen. "Weet jij niet iets dat je kunt doen aan een gebroken neus?" Sprak hij, haar bruine ogen vielen even op zijn neus, waarna hij haar weer recht aankeek. "Als je niet even oppast, dan geef ik je er zo een blauw oog bij." Snauwde ze naar hem, waarna ze haar personal space weer terug pakte door zijn gezicht iets naar achter te duwen. Zijn bloed zat daardoor op haar handen en haar blik verzachtte weer. Hij was dronken, dat had hij zichzelf aangedaan, maar dat betekende niet dat ze hem niet kon helpen. "Nu, ga zitten dan kan ik je helpen." Zei ze neutraal, waarna ze hem zonder pardon van haar wegduwde en hem naar de grond duwde zodat hij niets anders kon dan gaan zitten. Ze wist wel het een en ander van EHBO, dus het moest wel lukken, toch?