|| MICAH ||

Yres rekte zich uit strekte haar armen hoog de lucht in en draaide haar rug totdat ze hem hoorde kraken. Heerlijk los voelde haar rug nu aan, alsof iemand er olie tussen had gespoten om de roestige schanieren in haar rug los te maken. Een zachte zucht verliet haar mond en rekte als laatste haar nek uit. Ze had het gevoel alsof ze uren stil had gezeten, terwijl ze zeker wist dat het maar voor een aantal minuten was. Het was ergens rond de middag en Yres had net haar middagmaal genuttigd. Ze had plaats genomen ergens in de ruïns. Niemand die haar kon zien, vlug had ze haar eten opgegeten zodat ze daarna weer verde kon. Ze een landkaart voor haar liggen, sommige dingen waren afgekruist andere dingen had ze opnieuw getekend omdat door de oorlog sommige wegen niet meer beschikbaar waren. Eerst had ze deze kaart gebruikt om Leigh op te sporen, had ze elke keer netjes afgekruist als ze ergens was geweest en mensen daar voor informatie had gevraagd. Met de tijd werd de kaart gebruikt om nieuwe wegen te ontdekken. Yres had haar zoektocht nog niet helemaal opgegeven, maar ze was te bang om verder te zoeken. Ze schudden het idee van een bloeddorstige Leigh van haar af en vouwde kaart vlug op en stak die weer in haar rugzak. Het flesje water stopte ze daarbij en het brood dat ze overgehouden had stopte ze daarbij. Ze stond op en klopte haar kleren af die onder het stof en aarde zaten. Haar scheurde spijkerbroek was vies van de modder en van het klimmen. De laatste paar dagen had het flink geregend en had het op sommige plaatsen gelekt in het verlaten huis. Yres was dan ook tot op haar botten verkleumd. Maar dat bracht haar niet terug naar het kamp.

Met haar rugzak weer op haar rug liep ze naar buiten. Het was koud zelfs als de zon scheen voelde het nog koud aan buiten. Gelukkig had Yres een dik vest die bijna geen wind door liet. Vroeger hoorde je altijd vogels fluiten door de bomen, nu hoorde je soms zacht gefluit in de verte. In het verbranden bos kon je bijna helemaal geen dieren meer vinden. Zelfs de grond is zo verdroogd dat er niets meer wilt groeien. Misschien dat er in de lente weer wat planten naar boven zouden komen.
Yres wilde vandaag het oude District 7 door steken naar de andere kant om te gaan zoeken naar grond dat vruchtbaar genoeg was om voedsel te kunnen verbouwen. Het kamp groeide en voedsel was snel nodig. Zeker als ze nog geld wilde verdienen aan reizigers. Het was gevaarlijk voor Yres om zo buiten rond te lopen, echt vecht skills had ze niet en de natuur was niet altijd haar beste vriend. Ondanks dat ze in haar tijd alleen al een hoop geleerd heeft en nog steeds bijleerde vertrouwde deze mensen haar toch als leider. Misschien kwam dat omdat Yres goed kon nadenken onder druk.
Yres schrok toen ze een tak hoorde breken, ze keek vlug achter haar maar schrok nog meer toen ze onderste boven hing. Wild bungelde Yres ondersteboven aan de boom. Ze schreeuwde en probeerde zich los te wurmen uit het touw dat door haar enkel sneed. Ze begon nog angstiger te bewegen toen ze voetstappen in haar richting hoorde.
'Wie is daar!' Riep ze, door het vele bewegen kon ze niet meer scherpstellen en een duidelijk beeld krijgen van de persoon of monster dat naar haar toe liep. Haar hartslag schoot omhoog en ze moest moeite doen om niet nog harder te gaan schreeuwen. Ze wilde nog niet dood, niet nu niet op zo'n manier zonder Leigh eerst te hebben gevonden.

De man had zich rustig op een steen geplaatst. In zijn handen had hij een touw vast waarin hij bezig was een knoop te leggen. De monsters waar hij naar opzoek was kwam je niet altijd zomaar tegen. Het was niet dat je ze kon roepen en dat ze meteen besloten om even langs te komen. Je moest er wel wat meer voor doen dan wachten en doelloos rondlopen. Een zeer effectieve manier waren vallen. Het was misschien niet de meest handige manier omdat er ook onschuldige slachtoffers in vast konden komen te zitten, maar het waren geen dodelijke vallen. Daarbij moesten de mensen maar opletten waar ze stapte. Het was oorlog, dus ze konden zo’n zaken verwachten. De knoop was eindelijk af en Micah zetten zichzelf af van de steen. Nu nog een goede plek vinden. Hij nam zijn rugzak op van de grond en hing die over één schouder, in zijn hand hield hij het stuk touw vast. Hoewel dat vele bomen volledig zwart waren, en er vele waren omgevallen waren er toch nog enkele die bruikbaar konden zijn. Hij begaf zich verder tussen de bomen tot hij uiteindelijk de juiste had gevonden. Het touw bevestigde hij aan de boom, en de lus die hij daarstraks gemaakt had legde hij neer op de grond. Enkele bladeren legde hij erover zodat het niet meer zichtbaar was. Zelfs het touw had hij vrij goed weten weg te werken. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij enkele stappen naar achter zetten. Nu kon hij alleen maar wachten.
De val verliet hij, maar de plaats had hij goed in zich opgenomen zodat hij die later in de dag terug zou kunnen vinden. Nu hij toch even tijd had kon hij die beter nuttig besteden. Hij was nog steeds een sterfelijk wezen en hij had eten en drinken nodig. Zonder die twee elementen zou hij het niet lang kunnen overleven. Niet alles was even makkelijk te vinden, maar er moest hier ergens een waterbron zijn. Een meer of zelfs een plas was al genoeg. Heel lang had hij niet moeten wachten voor dat hij een klein beekje had gevonden. Uit zijn rugzak haalde hij twee drinkflessen die hij vulde met het water van de beek. De flessen stak hij weer weg voor later. Van zijn handen maakte hij een klein kommetje om zo het water uit de beek op te vangen en naar zijn mond te brengen.
Dat was tot dat een schreeuw de omgeving vulde. Meteen keek Micah op en had hij de kruisboog van zijn rug afgehaald. Het was werkelijk een handig ding, zeker omdat je de pijlen kon blijven gebruiken als je ze maar bijhield en niet kwijt speelde. Met het wapen in zijn handen begaf hij zich traag terug naar zijn val. Hij probeerde zo weinig moegelijk geluid te maken, maar het was niet voldoende geweest. Er hing iemand in de val, en blij leek ze niet te zijn. De kruisboog hield hij gericht op de figuur in de boom. Een takje onder zijn voet kraakte net iets te luid en meteen kneep hij zijn ogen dicht. Ergens hoopte hij dat het wezen hem niet had gehoord maar dat was niet het geval geweest. Er was geen reden meer om stil te zijn dus liep hij gewoon op haar af. Een meisje met blonde haren hing vast. Tot zover zag ze er gewoon normaal uit. Een normale sterveling. ‘Wie ik ben doet er niet toe. Zeg mij wat jij bent en misschien overweeg ik het om je te laten leven.’ Micah hield de kruisboog op heer hoofd gericht. Eén verkeerde beweging, of een verkeerd antwoord en ze zou dood zijn. Snel en pijnloos. Of hij hoopte dat het zo ging zijn. Volledig pijnloos was het nooit. Zijn rugzak had hij opzij gegooid zodat die niet in zijn weg ging hangen als het erop aankwam. Rond zijn middel had hij nog steeds de twee zwaarden hangen en aan de binnenkant van zijn jas hingen er messen. Ze moest niets gaan proberen.

Yres voelde het bloed naar haar hoofd stromen. Het warme pijnlijke gevoel kon ze niet als prettig ervaren. Maar daar kon ze zich nu niet heel druk om maken. Ze probeerde zich los te wrikken uit het touw en vooral weg te gaan van de persoon die op haar af kwam. Maar hoe meer ze bewoog hoe strakker het touw om haar enkel werd. Ze vervloekte jagers met hun touwvallen, die dingen waren echt pijnlijk en gevaarlijk. Ze had hem ook helemaal niet zien hangen. Nu was ze ook niet een top jager of avonturier. Ze had ook gewoon in het kamp moeten blijven en daar haar werk moeten doen. Ze was dan ook zo stom om te blijven bewegen zodat ze ook niet eens de persoon kon zien wie haar gevangen had genomen. Ze voelde het touw snijden in haar huid en de pijn daarvan was zo pijnlijk dat ze uiteindelijk maar stopte met bewegen. Nu kon ze eindelijk de persoon duidelijk zien. Ondersteboven weliswaar, maar ze had een beeld van hoe de persoon er ongeveer uit moest zien. Het beeld van de persoon was niet super erg naar te kijken. Wel vond ze het beeld iets minder leuk toen ze de kruisboog zag dat op haar gehouden werd. Ook de bedreiging die de persoon maakte vond ze minder prettig om aan te horen.
'Wat?!' Kon ze ook alleen nog maar even verontwaardig uit brengen. Was hij wel helemaal lekker geworden? Verdacht hij Yres er van dat ze een Mutilant was. Wie dacht hij wel niet dat hij was?
'Wie zegt dat jij te vertrouwen bent.' Ging ze op verontwaardige toon verder. Wel hield ze zich meteen weer in omdat de jongen een wapen in zijn handen had en Yres alleen een zakmes waar ze niet bij kon, bij zich had. Ze liet zich helemaal stil hangen en keek de jongen alleen maar aan met haar hazelbruine ogen. Het was niet slim om zo uit te vallen tegen de jongen. 'Ik bedoel ik ben geen Mutilant ik ben gewoon normaal.' Zei Yres vlug. Ze hoopte alleen maar dat ze nu los gemaakt zou worden want het touw deed echt pijn in haar enkel. Ze plukte maar wat aan het verdorde gras dat op de grond lag. Het zag er namelijk niet naar uit dat ze hier snel vandaan kwam.

Micah Whannell If God can work through me, he can work through anyone.

Micah liet zijn blik over het meisje glijden, opzoek naar iets abnormaal maar hij kon niets vinden. Alles zag er normaal uit en niets wees erop dat ze een Mutilant was. Natuurlijk kon het ook goed zijn dat ze het kon verbergen, of was het niets lichamelijk. Het was allemaal mogelijk, en daarom was het moeilijk om in te schatten wat ze juist was. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en zacht moest hij lachen bij de woorden van het meisje. ‘Je hebt helemaal geen reden om mij te vertrouwen, ik kan je enkel vragen om mij te geloven als ik zeg dat ik je geen kwaad wil doen als ik daar geen reden voor hem.’ de glimlach verdween weer van zijn gezicht af.
‘Jij zou niet de eerste zijn die beweerd geen Mutilant te zijn.’ de kruisboog liet hij zakken maar met één hand bleef hij die nog wel vast houden. Het was niet dat de persoon zo’n grote bedreiging vormde op het moment. Ze hing vast, en tot hiertoe zag het er nog niet naar uit dat hij te maken had met een Monster. Toch moest hij het met zekerheid weten. Als ze toch een Mutilant was dan hoorde ze hier en nu te sterven voor de veiligheid van mensheid. Micah hield de kruisboog vast met één hand, de andere bracht hij naar het meisje haar nek om naar haar hartslag te voelen. Het gebeurde wel eens dat sommige Mutilanten een zeer trage hartslag hadden, en anderen dan weer één die veel te snel was. Ondanks dat haar hartslag net iets sneller ging dan normaal was deze normaal. Hij haalde zijn hand dan ook zo snel mogelijk weer weg. Hij zetten weer enkele stappen naar achter en keek naar het meisje. ‘Sorry. Dit moet vast ongemakkelijk voor je zijn, maar je moet begrijpen dat ik geen risico’s kan nemen.’ de kruisboog legde hij neer op de grond om vervolgens een simpel mes boven te halen, enkel wanneer je goed naar het lemmet keek zou je de verschillende teksten erop kunnen zien staan samen met de symbolen. Micah zette zich voor het meisje neer op één knie. ‘Geef me je hand, nadien, als het verloopt zoals ik wil, beloof ik dat ik je naar beneden zal halen.’ zijn stem was rustig, iets wat die haast altijd was. Op sommige momenten zorgde het ervoor dat mensen zich gingen ontspannen en hem geloofde, maar hij vreesde ervoor dat het nu niet zo’n grote hulp zou zijn. Het meisje zat nu niet meteen in een positie waarin je iedereen zou vertrouwen, en al helemaal niet de persoon die je net bedreigde.

Yres hing ongemakkelijk ondersteboven aan het touw. De jonge voor haar net de kruisboog gaf haar de kriebels en ze wilde eigenlijk zo snel mogelijk weg hier. Zeker na zijn woorden dat hij helemaal niet te vertrouwen was. Yres keek hem een beetje nadenkend aan. Uiteindelijk zei ze. 'Maar als ik jou niet kan vertrouwen, waarom moet ik er dan op vertrouwen dat je mij geen pijn gaat doen. En hoe weet ik zeker dat ik kan geloven dat geen mutilant bent die mij zal vermoorden zodra ik op twee benen sta?' Als hij een mutilant was geweest dan zou hij wel dom zijn als hij haar pas zou vermoorden als ze los was. Maar je wist het maar nooit. Sommige hielden wel van een spelletje terwijl andere juist van een snelle gemakkelijke prooi houden. Nou waren er ook niet veel alarmbelletjes aan het rinkelen bij Yres dat deze jongen gevaarlijk was. Niet voor haar in elk geval. Als mutilant had ze hem niet tegen willen komen.
Yres wilde in een verdedigende houding springen toen de jongen dichterbij kwam, alleen had dat weinig nut aangezien ze geen kant op kon. Ze liet het dan ook maar toe dat hij zijn vingers in haar nek legde. Waarom hij dat deed wist ze niet. Wat ging hij checken? Of ze nog leefde? Dat was toch wel duidelijk. Ze volgde zijn bewegingen nauwkeurig. Als de jongen haar los zou maken met het mes dat hij tevoorschijn haalde had ze enkele seconde de tijd om die kruisboog van de grond te pakken. Alleen wist ze totaal niet hoe dat ding in zijn werking ging. Misschien zat er net zoals bij een pistool een hendel aan waar je aan moest trekken. Maar was de jongen zo'n groot gevaar? Nu op het moment voelde ze zich in gevaar toen de jongen voor haar zat met een mes in zijn handen.
'Wat denk je dat ik ben? Een circus aapje?' Met moeite kon ze haar hand omhoog doen. Dit koste toch wat meer moeite dan als je gewoon op twee benen zou staan. Maar ze wilde ook niet tegen stribbelen, aangezien de jongen een stuk serieus over kwam en blijkbaar in staat kon zijn om koelbloedig iemand te vermoorden. Ze kon ongeveer wel raden wat hij met het mes ging doen. Ze wist ook niet waar ze op het moment banger voor was, de pijn of het feit dat ze geen kant op kon. Yres was zich mentaal al aan het voorbereiden op het koude lemmet dat in haar vlees zou snijden. Ze keek dan ook wat angstig naar het mes dat de jongen vast hield.
'Doe het nou maar, dan is het voorbij.' Piepte Yres een beetje ongemakkelijk.

Micah Whannell If God can work through me, he can work through anyone.

Micah was ergens blij geweest toen hij zag dat zijn val succes had gehad. Misschien dat het slachtoffer daar niet zo blij om was, al helemaal niet als ze onschuldig zou zijn, maar dat was niet zijn probleem. De val werkte dus dat betekende dat hij die nog eens zou kunnen proberen te gebruiken. ‘Ik vraag niet om mij te vertrouwen, maar ik vraag om mij te geloven als ik zeg dat ik je geen kwaad wil doen.’ als hij een reden zou hebben om haar kwaad te doen, dan zou hij daar geen moeiten mee hebben. Als het zou blijken dat ze een Mutilant was, zou hij geen enkele medelijden tonen. Het was echter nog te vroeg om met zekerheid te zeggen wat ze nu precies was. ‘Je weet net zo goed als ik dat ik geen Mutilant ben. Waarom zou ik je anders willen redden als ik je net zo goed kan doden?’
Micah had geduldig gewacht tot dat het meisje haar hand wou geven. Toen ze haar opmerking maakten kwam er een frons op zijn gezicht. Hij keek haar wat aan, maar zijn ogen ontmoeten nooit die van haar. Zonder een reactie te geven rolde hij met zijn ogen en nam haar hand vast. Een kleine glimlach was toch zichtbaar op zijn gezicht, maar die bleef er niet lang. Mensen konden soms werkelijk zo’n domme opmerkingen maken, maar dat was geheel menselijk. Velen deden dat als ze zenuwachtig waren of bang. Ze zeiden domme zaken die totaal nutteloos waren. Of ze zeiden dingen die ze niets moesten zeggen. Ze had uiteindelijk wel haar hand geven en dus had Micah die zwijgend aangenomen. Het had geen zin om hier meer tijd aan te verspillen. Het lemmet legde hij op de palm van haar hand, maar hij drukte niet door waardoor er geen snee ontstond. Micah keek enkel even naar het meisje, het mes nog steeds op dezelfde plaats, voor hij het mes verwijderde en weer recht ging staan. Zonder verder nog wat te zeggen liep hij terug naar de kruisboog en nam die op. Als ze een Mutilant geweest was, en als ze gevaarlijk zou zijn dan had ze al lang tegen gewerkt. Dan zou ze hem hebben proberen aan te vallen en zou ze zich niet zo ongemakkelijk gedragen. Of zo dacht Micah in ieder geval. Ze kon toneel aan het spelen zijn, en dan was ze er goed in. Toch moest ze niets gaan proberen. Het was niet omdat zij misschien toch nog een Mutilant kon zijn dat ze moest deken hem aan te vallen. Micah had dan geen vuurwapens, maar hij had genoeg ervaring met de werpmessen, kruisboog en de twee zwaarden die hij met zich meedroeg. Hij had geen vuurwapens nodig. Je ging je er teveel aan hechten en wanneer je ammunitie op was had je niets meer aan het wapen. Je moest dan wel overschakelen op andere middelen.
Micah begaf zich naar het begin van het touw en daar sneed hij het in twee met zijn mes. Dit zorgde ervoor dat heel de val stuk ging en het meisje dus de grond op zou vallen. De jongen ging dan ook weer naar haar toe en stak zijn hand uit om haar recht te kunnen helpen. ‘Mijn excuses voor het ongemak, maar je moest begrijpen dat ik zeker moest zijn.’ een glimlach kwam op zijn gezicht.

Yres wilde met een heleboel tegen argumenten komen, maar ze besloot om wijs haar mond te houden. De jongen kon haar nog steeds doden als hij dat wilde. Of als hij haar niet vertrouwde. Een korte rilling gleed over haar lichaam. Ze besloot maar gewoon mee te doen en haar hand omhoog te doen. Ze probeerde de jongen aan te kijken, maar iets maakte het onmogelijk. Ze lachte zachtjes toen de jongen met zijn ogen rolde. Duidelijk was hij niet van de flauwe grapjes. Nou daar zou ze wel verandering in brengen.
Het lemmet van de dolk voelde koud aan op haar hand. Ze kneep haar ogen dicht en beet hard op haar kiezen. Ze was zo bang dat het pijn zou doen, maar toen ze niets voelde deed ze een oog open om te checken wat de jongen aan het doen was. Yres ontspande toen de jongen weer weg liep van haar.
'Dat was het?' Vroeg ze wat verbaasd. 'Ik bedoel moet je niet iets doen met bloed en dat ik dagen lang irritaties aan je ga hebben omdat je in mijn hand gesneden heb en alles ongeveer pijn doet wat ik met die hand doe?' Yres begreep het niet. Ze begreep niet dat hij nu al er mee eens was dat ze geen mutant was. Ze was ook geen mutant maar hoe wist hij dat nou zeker? Heel erg lang kon ze er verder niet over nadenken omdat de pijn van de klap op de grond op haar schouder behoorlijk was. Wat duizeling van het onderste boven hangen probeerde ze recht te zitten. Ze wreef over haar schouder en probeerde daarna het touw om haar enkel los te maken.
'Hmh excuses voor het ongemak.' mompelde ze een beetje sarcastisch. Ze keek op naar de jongen en zag hem nu voor het eerst een keer glimlachen.
En op dat moment, vergat ze even haar pijn in haar schouder en het feit dat ze door hem bijna een half uur ondersteboven gehangen heeft. Ze zuchtte zachtjes, niet van opluchting dat haar niets was over komen. Of omdat ze moe was of wat dan ook. Het was gewoon een zucht die er soms uit kwam als je iemand tegen kwam. Niet omdat je de persoon niet mocht, maar omdat er iets met die persoon is. Iets mysterieus.
'Als ik recht op zit zie je er veel leuker uit.' Zei Yres met een glimlach. Ze had een soort ding ontwikkeld waarbij ze geen enkele schaamte voelde bij alles wat ze zei, zeker als het complimenten waren voor anderen. Ze duwde zich van de grond en probeerde recht op te staan. Ze voelde haar hoofd wat duizelen omdat haar bloed er nu aan moest denken de andere kant op te stromen dan haar hoofd. Ze duizelde wat voor haar benen en moest zich vast houden aan de arm van de jongen. 'Sorry.' Mompelde ze terwijl ze langzaam weer op de aarde terecht kwam en weer helder kon zien en recht op kon blijven staan. Ze nam een klein stapje naar achteren en stak haar hand uit naar de jongen. 'Yres Stark en wie ben jij?' Vroeg ze zo brutaal (maar natuurlijk op schattig) mogelijk.