Twee oren draaide rond in de vroege ochtend, zoekend naar het kleinste geluid. Ze konden bijna een hele cirkel draaien maar er werd niks interessants opgevangen. De oren ontspande weer en daarmee verscheen Fenrir vanuit het struikgewas. De zwarte wolf draaide loom zijn hoofd om, kijkend als hij toch nog iets zou kunnen vinden, maar de plaats leek uitgestorven. Hij zette vervolgens zijn voorpoten vooruit en geeuwde even om vervolgens maar veder te gaan, misschien zou hij wat veder iets interessants vinden. Geluidloos trippelde hij doorheen het bos terwijl zijn blik van de ene plek naar de andere gleed. Even bleef hij staan, starend naar een donkere plek onder een den. Hij spitste zijn oren en stak zijn neus de lucht in. De wind zat hem mee, deze waaide zijn richting uit en hij kon de geur van een konijn opsnuiven. Hij hoorde, zeer zachtjes, hoe het diertje wat aan het rond snuffelen was onder de boom. Zachtjes zette hij een poot naar voren, hij had zijn ontbijt gevonden. De zwarte wolf zakte vervolgens wat terwijl hij zijn weg naar zijn prooi zocht, hij haalde zijn ogen er niet vanaf. Fenrir vond een weg rond een paar kleine boompjes, goed weggestopt, en vervolgde zijn weg. Met de poot die hij verzette kwam hij dichter in de buurt en hij kon al bijna het knaagdier proeven. Plots schoten de oren van het konijn omhoog en Fenrir verstijfde, hij probeerde geen geluid te maken. Het leek minuten lang te duren tot het konijn weer zijn oren plat legde en zijn zoekende blik weer naar de grond richtte. De wolf wou opgelucht zuchten, maar hield zich in. Het kleinste geluid zou hem kunnen verraden. Weer ging hij veder, en hij was nog maar een meter of twee van zijn eten verwijdert. Fenrir zakte nog wat meer door, zich klaar makend voor een sprong. Voorzichtig zette hij nog een poot naar voren, om zich af te duwen wanneer het knaagdier besloot omhoog te schieten. Snorharen bewogen zenuwachtig, en een angstige blik speurde het bos rond hem af. Fenrir hoopte dat zijn vacht hem zou verbergen in de schaduwen maar zijn prooi ontdekte hem toch tussen de jonge boompjes. Het duurde een paar seconde, voor de schok was doorgedrongen bij het konijn en Fenrir maakte er handig van gebruik. Hij zette zich af en sprong op het bange diertje af. Het konijn besefte wat er aan de hand was en probeerde nog vlug weg te komen maar werd gestopt toen een zware zwarte wolf op hem terecht kwam. Vlug beet deze wolf de nek van het konijn door. Vervolgens staarde hij even rond en zette toen zijn tanden in het warme vlees. Hij had al een tijdje niks meer gehad en hapte het diertje al vlug naar binnen maar plots hoorde hij iets. Vlug keek hij op, met een bebloed gezicht van het eten. De wind zat in zijn rug, hij kon niet ruiken wie of wat het was.