Ze was voor het eerst eindelijk alleen, ze hoorde niks buiten wat vogels om en de zee die nogal veel geluid maakte waardoor ze al het andere om haar vergat. Echter was ze hier voor een doel, ze moest eten hebben om te overleven. En wat was er beter dan een grote meer met voedsel er in. Al moest ze er wel zorgen dat de vissen hoog genoeg kwamen om hen te kunnen pakken. Ze had een bootje gevonden aan een steiger waar ze vervolgens in was gegaan en nu zat ze midden op het water en hield het water goed in de gaten. Elke keer dat er een vis in de buurt kwam greep ze die met haar lange klauwen. Na er een aantal gevangen te hebben besloot ze terug te gaan om een plek te zoeken om te overnachten en haar vis op kunnen eten. Na een aantal minuten was ze weer op het land en liep ze richting de bomen. Ze hield de omgeving goed in de gaten en luisterde na elke geluidje in de buurt. Na een half uur te hebben gelopen zag ze een klein hutje die overwoekerd was met planten. Maar het gat waar de deur eerder gezeten moest hebben was nog steeds zichtbaar. Aarzelend liep Catelyn naar binnen en vond het huisje nog best netjes. Zodra ze zeker wist dat er niemand hier meer een lange tijd was geweest kon ze eindelijk gerust tellend adem halen. Catelyn zette haar tas op de grond en veegde een tafel schoon voor ze daar de vissen op legde. Ze vond een oude bezem waarmee ze het meeste stof mee weg veegde en besloot uiteindelijk aan haar avond eten te gaan. Maar dan zou ze eerst de vis moeten schoonmaken en daar had ze water voor nodig. Echter had ze nog genoeg flesjes met water om maar een beetje te gebruiken. Catelyn pakte een van haar flesjes en deed een heel klein beetje water in een bakje. Vervolgens maakte ze de vis schoon. Zodra dat gedaan was en alle afval uit de vis was sneed ze de vis in stukjes. Langzaam at ze het op terwijl ze wat afwezig van haar af keek en eerlijk gezegd ook niet meer oplette of er iemand naderde. Ze was nu helemaal alleen met haar gedachten en haar vis die verrassend goed smaakte. Misschien moest ze maar eens vaker zelf vis gaan vangen. Ondanks een paar mislukte pogingen was het haar toch gelukt dankzij haar lange nagels. Net toen ze aan haar laatste vis wou beginnen hoorden ze wat geluid van buiten afkomen waardoor ze meteen recht stond en langzaam naar buiten liep. "Wie is daar?!" Vroeg ze dreigend. Klaar om toe te slaan wanneer het nodig was.

Door het gebrul werd het alleen maar duidelijker dat ze hier niet alleen was. Maar toch twijfelde ze kort. Ze had nog nooit een mens horen brullen. Misschien was het wel geen mens maar een dier. Maar aan de andere kant, misschien was het iemand zoals zij. Haar blik gleed kort naar haar handen. Ze was echt niet de enigste die gemuteerd was. Ze was nog nooit een andere mutant tegen gekomen maar haar maker had het haar verteld. Er waren meerdere als haar, die allemaal gemaakt waren door het Capitol. Maar ze was gemaakt om een andere reden wist ze. Namelijk het beschermen van Jared maar ze had gefaald en nu zou ze iedereen laten boeten voor wat ze ooit ook maar Jared hadden aan gedaan. Iedereen die ook maar een nare gedachten over hem hadden gehad zouden vermoord worden op de meest pijnlijk manier. De bewegingen boven haar haalde haar uit haar gedachten. En zorgde er voor dat ze al haar aandacht weer naar de vreemde liet gaan. Nu wist ze zeker dat het geen dier leek te zijn. Het liep namelijk op twee benen. Catelyn kon net op tijd naar achteren gaan en het duurde niet lang voor er een vrouw voor haar op de grond gehurkt terecht kwam. Ze liet haar blik over de vrouw heen gaan, was zij nu de gene die gebruld had?

Dat zou je nou niet bepaalt verwachten. Haar pupillen vormde zich kort naar die van een kat zodra de vrouw voor haar haast onhoorbaar sprak. Achter niet voor haar. Zodra ze de naam had gehoord werden haar pupillen weer normaal. "Aangenaam Loka." Sprak ze. Even twijfelde ze terwijl ze naar binnen keek en daarna terug naar de vrouw. "Ik neem aan dat je op jacht was?" Sprak ze tot de conclusie. "Ik heb vis voor je als je wilt?" Waarom ze deze vreemde haar eten gaf wist ze eigenlijk ook niet. Maar ergens voelde ze dat ze dat maar beter wel kon doen. Misschien zat ze ook wel heel erg fout en was deze dame aan het schuilen voor iemand. Als dat het geval was dan had ze zich zelf waarschijnlijk in de problemen gewerkt. Iets waar ze nu niet zo heel veel zin in had.

"Als dat het geval is, kom binnen het ligt op tafel." Na die woorden draaide ze zich om en liep verder het hutje in. Ze vroeg zich toch echt af wat zij in de bomen deed. Zelf was Catelyn daar ook veel te vinden maar dat betekende natuurlijk niet automatisch dat iedereen dat deed. De reden waarom zij dat deed, tja ze was goed in klimmen en ergens voelde ze zich toch een stuk veiliger boven de grond dan op de grond. Maar dat liet ze niet snel merken. Ze had zelfs eens een keer gedaan dat ze hoogte vrees had enkel om de schuin te werpen dat ze het niet durfde. Maar natuurlijk was ze veel sneller boven dan het meisje om wie het ging. Van kleins af aan klom ze al, en met haar mutatie's ging het echter alleen maar beter. "Ik ben Catelyn trouwens." Sprak ze uit het niets, niet echt wetend of de dame er nog was of dat ze al weer weg was gegaan.