|| OPEN ||

Jack zat voor het kleine vuurtje dat hij had gemaakt om zich warm te houden. De avond was al snel gevallen vandaag en de kou was erger geworden. Het langzaam werd de grond bedekt door witte sneeuw. De jongen zat daar voor het kleine vuurtje, staarde in de vlammen alsof hij in trans was. Hij had honger, hele erge honger. Dagen lang was hij geen mens tegen gekomen. Als hij normaal was zou zijn maag knorren, maar nu voelde hij een brandend gevoel van binnen. Het knaagde aan hem en maakte hem van binnen stuk. Maar hij kon er niets mee. Die paar diertjes die hij in het bos kon vinden konden zijn honger niet stillen. Hoe lang Jack hier nou precies was kon hij zich niet helemaal meer herinneren, het moest zo'n vijfenveertig dagen geleden zijn dat Jack was gevlucht uit het Capitool. Het was daar veelste gevaarlijk om te blijven, de monsters daar waren soms nog erger dan dat hij was. Stuk voor stuk waren het moord machines. Jack was een van hun maar kon het niet aanzien om daar langer te blijven. Daarbij raakte het voedsel op, mensen liepen niet meer over straat en vluchtte hun huizen uit. De grootste kans dat hij iets van eten kon vinden was in het bos of misschien nog in de Districten, maar daar stond ook nog maar weinig van over. De meeste Districten waren helemaal verwoest. District 7 was te gevaarlijk om te kunnen overnachten, veelste open. Jack hoefde maar een klein dingetje fout te doen en hij zou gezien kunnen worden. Het eten was er ook schaars omdat de meeste bomen waren afgebrand. Mensen zouden daar niet zijn omdat de grond te droog was om eten te kunnen verbouwen. Nu had Jack alleen maar hoop op het bos deel dat nog niet verbrand was. De eerste dagen kwam hij alleen maar wat klein gedierte tegen. Later soms een hert, maar groter werden ze niet.

Jack hield zijn hoofd schuin, hij ving een geluid achter zich op. Het waren voetstappen die langzaam over de grond slopen. Iemand had hem gezien? Of was die persoon gewoon op zijn hoede. Jack deed niets, hij zat daar gewoon op de grond. Voor elke buitenstaander zou hij er als een gewone jongen er uit zien.
'De zware schoenen zorgen er voor dat je van kilometer afstand nog te horen bent.' Zei Jack op een rustige toon. Hij bleef in het vuur staren en warmde zijn handen aan de kleine vlammen die het brandstapeltje maakte. Hij had het koud, zoals elk ander normaal mens het zou hebben.
'Kom er bij zitten, het is veelste koud om door deze kou te sluipen.' Zonder achter zich te kijken nodigde hij de persoon uit om bij hem te zitten. Misschien was die naïef genoeg om Jack te vertrouwen, nog heel even moest hij zich inhouden. Misschien kende de persoon nog andere mensen, dan zou Jack een feestmaal te gemoed gaan.

Leigh Stark Guilt can be a killer

Leigh bleef staan op het moment dat een klein lichtje zichtbaar werd. Het was donker, en de eenzame lichtbron was daardoor zeer duidelijk te zien. Er was daar iemand, dat kon haast niet anders, anders zou er geen vuur zijn. Ondanks dat Leigh het vuur kon zien van op die afstand wilde het niet zeggen dat de persoon hem kon zien. Er waren nog zeker een tal van meters tussen hen beide in, en aangezien Leigh niets had dat in het donker zou opvallen had hij niet het vermoeden dat hij al gezien was. Dit gaf hem de keuzen om verder te gaan of om terug te keren en een confrontatie met de andere persoon te vermijden. De man besloot maar voor de tweede optie te gaan. Misschien dat hij helemaal niet opgemerkt werd. Het was en bleef donker.
Hij vervolgde zijn weg dan ook. Onbewust stond hij klaar om een mes boven te halen als het nodig zou zijn. Het was een gewoonte geworden. Misschien niet de beste gewoonte, maar langs de andere kant ook weer wel. Zo stond Leigh altijd klaar om in te grijpen als het nodig moest zijn. Zijn zintuigen waren altijd aan het werk en namen bijna alles in zich op. Langs de andere kant zorgde dit er dan weer voor dat hij te gespannen was en te weinig rust kreeg. Niet dat Leigh het toe stond om rust te hebben, nee. Die rust zou hij pas weer hebben als hij zijn zusje had gevonden. Dan pas kon hij weer gerust rondlopen omdat hij wist dat hij er dan was om haar te beschermen. De man schrok echter wel toen een stem door het bos galmde. Het verbaasde hem hoe dicht hij ineens bij het vuur was gekomen. Een figuur was ook zichtbaar geworden, ook al keek hij recht op de rug van die persoon. ‘Dat is goed.’ antwoordde Leigh. ‘Als ze mij van ver horen aankomen hebben ze genoeg tijd om te vluchten voor ik ze bereik.’ de man bleef staan. Het was pas toen de persoon zei dat hij erbij kon komen zitten dat hij die optie overwoog, maar zelfs toen twijfelde hij nog. Niet omdat hij schrik had, of omdat hij de persoon niet vertrouwde. Nee, gewoon omdat hij niet wist of hij wel zin had om sociaal te gaan doen. Uiteindelijk besloot hij dan toch naar de persoon toe te gaan. Aan de stem te horen was het een man geweest, maar pas toen hij zich over de persoon bij het vuur had gezet kon hij de man zijn gezicht zien. ‘Dus, wat doe jij hier alleen in het bos-?‘ of wat er nog van over blijft voegde hij er in gedachten bij. Leigh was nooit één van de personen geweest die veel zei. Meestal liet hij anderen aan het woord en luisterde hij gewoon naar wat ze te vertellen had. Nu wou hij enkel een vervelende stilten voorkomen waarbij twee vreemden tegenover elkaar zaten. Hij had één knie opgetrokken en zijn armen daarom heen geslagen terwijl zijn andere been op de grond bleef liggen. Het onbekende figuur had weg gelijk gehad, hier aan het vuur was het inderdaad warmer.

Jack vertrok geen spier bij de woorden van de man. Het was goed dat mensen hem hoorde, zo konden ze vluchten als ze hem optijd hoorde. Dat was een rare zin voor een mens. De meeste wilde niet gehoord worden of gezien worden. Nu waren er niet alleen maar mensen in deze bossen te vinden. Jack was niet bang voor de persoon die hij nog niet gezien had. Misschien dat het nog wel zou veranderen als hij de persoon zag. Hij volgde de voetstappen die leiden naar het kleine vuurtje, vanuit zijn ooghoeken zag hij de eerste verschijning van de man. De man was breed en lang, zag er behoorlijk angstaanjagend uit, maar het deed Jack niet veel. Jack zou de persoon ook niets aan doen, tenslotte was hij een van hen. Jack zat er niet op te wachten om de mutilanten op zijn nek te hebben. Daar zaten er wel een paar tussen die nog gevaarlijker waren dan Jack.
'Ik wacht.' Antwoorden Jack rustig. Dat was ook wat hij letterlijk deed. Echt dood gaan kon hij niet, in elk geval dat dacht Jack. Of het ook waar was dat wist Jack niet. Daarbij had hij geen zin om zijn krachten te verspillen aan een mens. Als hij die nu allemaal zou verspillen zou hij veelste uitgeput zijn als er echt iets aan de hand zou zijn.
'Ik wacht op mijn prooi, net zo lang totdat ze mij vertrouwen. Dat ze alles voor mij zouden doen en dan sla ik toe.' Nu pas keek Jack de man voor hem aan. Zijn ogen helemaal zwart en zijn scherpe hoektanden waren zichtbaar in het licht dat het kleine kampvuurtje gaf. Hij hield zijn hoofd schuin en keek naar de man. Hij had zo'n honger. Het branden in zijn lichaam. Zijn tanden deden zeer van de honger, zijn klauwen haakte hij in zijn eigen been. Hij mocht geen mutilanten pijn doen. Zijn spieren verslapte en zijn gezicht werd weer menselijk. Hij keek weer weg van man. Hij keek naar het dansende vuur en mompelde een zachte sorry.
'Is het niet logischer voor een sterke mutilant om in het Capitool te verblijven?' Jack liet in het midden over wie hij het had, Jack behoorde wel tot de eerste class, maar hij was zeker niet een van de sterkste. Misschien wel de gemeenste omdat hij alles en iedereen kan horen aankomen en niemand hem kan horen aankomen. 'Het zou namelijk zonde zijn als de mensen het Capitool terug kunnen winnen. Dan zal al dit voor niets geweest zijn, denk je ook niet? Misschien kunnen we ze uitnodigen voor een wapenstilstand, stel je voor bijna alle mensen in een kamer...' Jack stopte even om te kijken of de man voor hem luisterde. 'Allemaal in een kamer, en dan BOEM!' schreeuwde Jack het uit. Hij lachte kort voordat hij verder sprak. 'We vallen aan.' Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Dit leek op een zelfmoord voor Jack, want als er geen mensen meer zouden zijn zou Jack geen eten meer hebben. Maar daar was Jack niet bang voor, hij kon dieren bloed drinken en daar zijn krachten mee leren opwekken. Evalueren zo heet dat, dat zou er gebeuren. De mutilanten zouden gaan Evalueren als er geen mensen meer zouden zij zouden ze op een natuurlijke wijzen evalueren. Hij keek weer naar de man met een kleine grijns op zijn gezicht.
'Zeg nou zelf, is dat niet wat je wilt?' Vroeg Jack aan de man.

Leigh Stark Guilt can be a killer

Normaal zou hij zich niet bij een wild vreemde aan een vuur hebben gezet. Laat staan dat hij op iemand was afgestapt. Het was niet iets dat hij de laatste dagen graag deed. Leigh hield zich liever afzijdig en bemoeide zich met zijn eigen zaken en niet met die van anderen. Dat kwam ook omdat hij zus wou vinden en hij wou nu eenmaal niet worden afgeremd omdat één of andere persoon hem stoorde. Enkele maanden geleden was dat waarschijnlijk anders geweest. Dan zou hij naar iedereen toegaan die misschien hulp nodig zou hebben, maar dat was voordat hij naar het Capitool was gegaan. Toch had Leigh besloten om zich bij de man aan het vuur te zetten. De reden daartoe was simpele. Het was laat en donker. Het kon geen kwaad om zo nu en dan eens een pauze in te lassen om terug wat energie te krijgen.
De onbekende persoon zei dat hij wachten op een prooi. Bij de uitleg was er geen enkele emotie op Leigh zijn gezicht te zien, misschien ook doordat hij helemaal niet wist hoe hij zich daarbij moest voelen. ‘Met prooi bedoel je waarschijnlijk niets dierlijks?’ ondanks dat het een vraag was, wist hij maar al te goed wat het antwoord daarop was. Bij het zien van het uiterlijk van de persoon verroerde hij niet. Hij bleef gewoon rustig zitten, toch klaar om in actie te schieten als het nodig was. Misschien had Leigh niet de scherpe tanden of klauwen, maar hij kon er wel voor zorgen dat de man geen tanden meer had. Leigh had met interessen geluisterd naar wat de man allemaal aan het zeggen was. Over het Capitool en over het winnen, maar hij kon het niet eens zijn. Hij zou het er nooit eens mee zijn. Dat maakten hem misschien juist anders dan de rest; hij wou niet moorden. Zijn vrienden en familie, kennissen en wild vreemde wou hij niet vermoorden of verraden, maar hij had geen keus. Als hij zich weer bij een groep had gevoegd zou hij ze uiteindelijk moeten verraden, ze van binnenuit allemaal aanvallen nadat hij hun vertrouwen had en ze dan allemaal vermoorden. Leigh had zichzelf al vaak wijsgemaakt dat hij het niet moest doen, dat het capitool nu geen macht over hem had maar daar had hij het fout. De man zou zich zo hard mogen verzetten tegen de opdracht, hij zou hem uiteindelijk wel vervullen, daar kon hij niet onderuit. Iets waar het Capitool voor gezorgd had.
Op de man zijn gezicht verscheen een frons bij het zien van het gelach van de man, en de grijs die erna kwam. Vond hij het werkelijk leuk om hier zo over te praten. ‘Dat is alles behalve wat ik wil.’ sprak Leigh. Na zijn antwoord zweeg hij een tijd terwijl da hij de man voor zich alleen maar aankeek. Waarschijnlijk was dat niet het antwoord dat verwacht werd. Leigh was zelf een Mutilant, en de meeste stonden bekend om hun wreedheid en bloeddorst. De man kon alleen maar blij zijn dat het bij hem niet het geval was, maar hij wist goed genoeg waarom. ‘Iedereen uitnodigen voor een wapenstilstand en ze dan allemaal vermoorden, dat is gewoon ziek.’ de reden dat Leigh naar het Capitool was gegaan was in de hoop dat hij dit alles kon stoppen. Dat was de reden waarom hij nu was zoals hij was. Hij had gerekend op de verkeerde mensen en dat omdat hij enkel terug vrede wou hebben. Niet dat het hiervoor zoveel beter was, maar toen was er nog iets of wat orde. ‘Dit is niet één of ander spelletje waarin je zomaar mensen kan doden omdat het leuk is. Natuurlijk verwacht ik niet dat jij dat begrijpt.’ vervolgde Leigh nog voordat hij zijn blik van de persoon af nam en richten op het vuur. De drang om zijn metalen arm in het vuur te steken was groot, gewoon om te weten of dat hij het kon voelen. Vele wapens waren erop gebruikt, maar geen enkel wapen had voor een schram kunnen zorgen. Laat staan voor pijn.

Jack schudden zijn hoofd en een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Nee hij bedoelde zeker niet iets dierlijks, maar mocht dat op zijn pad komen zou hij het zeker niet afslaan. Zeker niet door de honger die hij nu leed. Zijn lichaam zou op elk moment alles opnemen wat ook maar een beetje naar bloed smaakte. Maar hij hield zich in, de man voor hem leek hem niet lekker genoeg om zijn leven voor te wagen. Hij bestudeerde de man nauwkeurig, zijn oog bleef hangen op de arm van de man. Het zag er normaal uit maar er was iets mee. Jack kon er niet zijn vinger op leggen wat er nou mis mee was. Vragen vond hij niet nodig, waarschijnlijk vergiste hij zich. Alhoewel de man moest iets speciaals hebben anders was hij niet zo afwijkend van de andere mensen. Hij kneep zijn ogen toe en onderzocht verder naar iets vreemds. Maar tot nu toe had hij nog geen idee wat deze man zo speciaal maakte. Het moest iets geestelijks zijn dan. Misschien kon hij net zoals Jack wel heel scherp zien, of alles duidelijk horen.
'Dieren zijn over het algemeen onschuldig en onwetend. Waarom zou ik die aanvallen? Alleen als ik niet anders kan.' Legde Jack uit aan de man. Hij jaagde niet graag op dieren, maar als het nodig was dan moest het. Dieren behandelde hij wel met meer respect dan hij mensen behandelde. Daarbij waren dieren het enige wat hij kon begrijpen.
‘Dat is alles behalve wat ik wil.’ Jack keek de man verbaasd aan. Hij was benieuwd geworden waarom deze man dit niet wilde. 'Niet?' Vroeg hij. Hij begreep het niet, was hij toch een mens? Nee dat kan niet daarvoor ziet hij er te onmenselijk uit. Wat paniekerig keek Jack om zich heen. Misschien waren er andere Mutilanten die zo dachten en wilde ze Jack doden omdat hij niet zo dacht.
'Omdat het leuk is?' Vroeg Jack. Hij vond het niet leuk om mensen pijn te doen. Maar ze hadden hem ook pijn gedaan en daarvoor moesten ze boeten. 'Ben je dan niet boos? Of zijn er geen mensen die jou tot dingen hebben gemaakt die je helemaal niet wilde zijn?' Jack keek de man vragend aan. Wat dreef deze man om toch door te gaan en door deze bossen te wandelen. 'Vind je het dan eerlijk dat wij zo zijn?' Jack wilde nog wel meer vragen aan de man, niet omdat hij de man wilde overtuigen om alsnog mensen te doden. Maar omdat hij nieuwsgierig was naar zijn gedachten.
'Doet het dan niet pijn dat ze alles van je hebben afgenomen?' Vroeg Jack als laatste. Hij bewonderde de man, maar tegelijkertijd voelde hij zich vreemd van de man. Hij zelf zou de mensen willen pijnigen omdat ze hem hebben gepijnigd. Ze wilden voor hun vermaak dat Jack uitgehongerd achter jonge kinderen rende om ze te verscheuren. Waarom dacht deze man er anders over?

Leigh Stark Guilt can be a killer

Het was al lang duidelijk dat de man het niet had over dieren, het uiterlijk dat hij voor even had mogen aanschouwen vertelde hem genoeg. Leigh wist precies wat de persoon was en waar dat hij voor dienden. Moorden. Dat was vast het enige waar hij goed in was en het enige waar hij voor leefde. Het was geen verrassing dat de man het had over mensen. Hij kreeg nog een uitleg waarom dat hij het niet had over dieren, maar de man besloot daar maar niet op te antwoorden. Het argument dat de jongen gaf kon hij niet vatten. Was het dan werkelijk zo leuk om mensen te vermoorden? Ja, tijdens deze oorlog waren er al veel mensen gesneuveld, en zo ook door Leigh zijn doen, maar hij genoot er niet van. Je doden een andere persoon. Iemand die misschien zelf vrienden had of familie. Misschien zelfs iemand die dat kinderen had. Je nam niet alleen het leven van 1 iemand af, maar van zoveel anderen.
Enkele vragen werden achter elkaar afgevuurd, maar op geen van allen had hij direct een antwoord. Was hij kwaad op de mensen die hem dit hadden aangedaan? Eigenlijk had hij daar nog niet over nagedacht. Voornamelijk was hij kwaad op zichzelf. Alles was eigenlijk zijn eigen domme schuld geweest. Als hij niet naar het Capitool was gegaan dan zouden ze hem nooit in handen hebben gekregen. In zekere zin had hij er zelf voor gekozen. Onwillekeurig ging hij met zijn normale hand over het zilver kleurig metaal dat zijn arm nu was. De textuur voelde nog steeds vreemd aan en het was gewoon weg koud. ‘Er zijn mensen die mij tot dingen gemaakt hebben die ik niet wil zijn.’ begon Leigh. Zijn blik was gericht op zijn arm. Als hij in een bloot bovenlichaam zou zijn kon je nog steeds de blauwplekken op zijn schouder zien, daar waar zijn huid en het metaal bij één kwamen. ‘Daarbij is het mijn eigen schuld. Als ik kwaad op iemand zou moeten zijn dan is het op mezelf voor het maken van verkeerde keuzes.’ Leigh keek de man terug strak aan met zijn helderblauwe kijkers. Natuurlijk wist hij niet waarom de man over hem dacht wat hij dacht. Misschien was heel de situatie bij hem wel helemaal anders en had hij het recht om kwaad te zijn, maar dat wilde niet zeggen dat je iedereen moest haten. Er waren nog steeds goede mensen, en een tijd geleden behoorde Leigh daar zelf nog bij.
‘Wat?’ meer kon Leigh niet uitbrengen bij het horen van de laatste vraag. Alles kwijt geraakt? Hij was nog niet alles kwijt geraakt voor zover dat hij het wist dan. Zolang hij niet met zekerheid kon zeggen dat hij niets meer had bleef hij hoop hebben. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik niets meer heb. Mijn familie loopt hier nog steeds ergens rond en ik zal ze vinden.’ het enige dat de man nu nog doorzettingsvermogen gaf was de hoop dat ze nog leefde. Hij had geen idee wat er met hem zou gebeuren wanneer die hoop weg was. De kans dat het dan zou veranderen in pure woede was groot. Wie weet…misschien werd hij nog wel zoals het figuur voor hem.

Jack luisterde aandachtig naar de man voor hem. Hij had het zelf altijd maar van een punt gezien. Vanaf dat hij bij het Capitool zat heeft hij mensen gezien die nooit uit zichzelf gekomen zijn om verbeterd (zoals de mensen van het Capitool het noemde) te worden. 'Je bent zelf naar het Capitool gegaan?' Het was een gok van Jack. Maar de oorlog was aan de gang dat is wat Jack in elk geval in de cellen gehoord had. De mensen van de districten waren in opstand gegaan en de steden zagen er uit als een grote hongerspelen. Het Capitool had meer Mutilanten nodig dan alleen de Mutilanten in de cellen onder het Capitool. In elk geval leek dat logisch voor Jack. Daarbij had hij zo lang onder het Capitool geleefd dat hij bijna alle Mutilanten kenden die daar woonden. En toen de cellen van het Capitool aangevallen werden en de Mutilanten werden bevrijd werd dat niet door mensen gedaan maar door andere Mutilanten. Toen Jack boven kwam waren de meeste mensen al weg uit het Capitool. Maar een ding begreep Jack niet. Waarom zou je, je aansluiten bij het Capitool? Zij waren de mensen waar ze tegen vochten toch? Waarom zou je, je dan bijvoegen bij die mensen? Jack vernauwde zijn ogen en bekeek de man voor hem. Wou hij een Mutilant worden? Hij moest gek zijn, gestoord dat was het enige wat Jack van hem kon denken. 'Je bent niet van onder het Capitool, dus je moet later gemaakt zijn. Dat betekend dat ze je tijdens de oorlog naar het Capitool bent gegaan. Je moet wel zelf gegaan zijn want er werden geen spelen gehouden op dat moment dus ze hadden geen extra mensen over. Maar waarom zou je dat doen? Wat hadden ze je jou beloofd?' Jack bracht al zijn ideeën over de man op tafel.

‘Ik heb nooit gezegd dat ik niets meer heb. Mijn familie loopt hier nog steeds ergens rond en ik zal ze vinden.’ Jack kon niets anders dan met medelijden zijn hoofd schudden. Hij was van het Capitool hier heen gelopen en hij was na het Capitool geen enkele levende persoon tegengekomen. Of ze moesten ergens onder de grond zitten of boven de grond. Maar de vlaktes die Jack bewandeld had waren leeg.
'Het Noorden kan je vergeten. Geen enkele levende ziel ben ik daar tegengekomen.' Zelfs niet een klein kindje dat zijn honger nog een klein beetje had kunnen stillen. Er waren hier en daar soms wat lege huizen van eerdere Districten, een paar dieren of wat menselijk voedsel. 'Heel misschien heb je geluk in het westen. Ik ga morgen zelf die kant op.' Vertelde Jack. Hij hoopte wel dat hij meer geluk had die kant op. Hij keek naar het kampvuur dat langzaam begon te doven. Jack had geen zin om extra hout er bij te leggen omdat hij graag de nacht in het donker door wilde brengen. Ook omdat hij geen aandacht wilde trekken van de wezens die misschien hier wel rond liepen 's nachts. Hij hield zijn handen dicht bij het kleine vuur zodat hij nog een beetje warmte van het kampvuur kon opvangen.
'Als je wilt kun je de nacht hier verblijven. Ik kan de wacht wel houden mocht er iets gebeuren.' Jack had maar weinig slaap nodig, dus een nacht doorhalen was voor hem geen probleem.

Leigh Stark Guilt can be a killer

Het gesprek had niet het favoriete onderwerp van Leigh, en hoewel mensen altijd zeiden dat het hielp als je over je problemen praten had de man niet het gevoel dat het hielp. Altijd al was hij een zeer teruggetrokken persoon geweest. Hij bemoeide zich niet met de zaken van anderen als anderen hetzelfde deden. Waarom hij nu wel besloot om te praten wist hij niet, maar hij deed het. Toen de jongen vroeg of Leigh zelf naar het Capitool was gegaan knikte hij ter bevestiging.
Ook al was alles wat de jongen zei waar, nog steeds kon hij het gaan ontkennen. Hij kon de leugen gebruiken die hij de afgelopen paar dagen had verzonnen. Dat het Capitool hem had meegenomen tegen zijn wil en dat hij er niets aan kon doen. Hij zou zijn ontsnapt en is nu terug op weg naar huis om alles uit te leggen. Leigh moest toegeven dat de leugen beter klonk dan de realiteit, want de werkelijkheid was gewoon dom. Het was een droom die hij had gehad maar ook niets meer dan een droom. Een zucht verliet de man terwijl hij de woordenstorm op zich liet komen. Nu hij het ook nog eens luidop van iemand te horen kreeg klonk het haas nog dommer. ‘Ze hadden helemaal niets belooft.’ met één hand wreef hij in zijn ogen terwijl hij zacht zijn ogen sloot. Ze hadden niets belooft, Leigh had enkel gedacht dat er nog iets goeds in die mensen zat. Het tegendeel was echter bewezen. Kort lachte de man even sarcastisch, alsof er net een heel domme grap verteld was. ‘Ik had gewoon vertrouwen in de verkeerde mens. Zoals ik zei, dit is mijn eigen schuld en als ik kwaad op iemand moet zijn is het op mezelf. Als ik beter had nagedacht, en mijn hersenen had gebruikt was dit nu niet het geval geweest. Dan was ik nog steeds bij mijn familie en zat ik nu niet te praten met –‘ abrupt stopte de man met praten. Hij wou zeggen dat hij nu met een monster aan het praten was, maar dat waren vast niet de wijste woorden om te zeggen. ‘-met jou. Nu ik eraan denk, wie ben jij eigenlijk?’ vervolgde Leigh.
De persoon had gezegd dat hij het hier in het Noorden kon vergeten, dat hij hier niemand zou vinden. Dat ging hem echter niet tegen houden. Elk gebied zou hij bezoeken en overal zou hij gaan zien. Hij kon het zich niet veroorloven om ook maar één plek te missen, want de kans dat ze misschien op die plaats waren was groot. ‘Dat mag misschien zo zijn, maar ik neem liever het zekeren voor het onzekere.’ verklaarde hij simpel. Toen dat de jongen had voorgesteld om de nacht daar door te brengen keek hij hem fronsend aan. Hier wachten? Aarzelend richten hij zijn blik op het vuur. Het was er warmer en hij verdiende ook wel even zijn rust, maar kon hij de persoon wel vertrouwen. Op het moment was er nog niets gebeurd maar er kon nog zoveel veranderen. Daarbij, hoe langer zijn pauzes, hoe langer het zou duren voor dat hij zijn zusje weer kon vinden. ‘Is goed.’ moest Leigh in de loop van de nacht toch besluiten dat het beter was om verder te gaan dan kon hij nog altijd vertrekken. Er was niemand die hem tegen ging houden.

‘Ze hadden helemaal niets belooft.’ Dit verbaasde Jack. Mensen gingen op geld af, op hoop of misschien voldoening. Maar deze jongeman ging op niets af. Hij bood zich gewoon aan? Medelijden kon hij niet voelen met de jongen. Het was zijn eigen schuld dat hij vertrouwde op de mensen van het Capitool. Dwaas dat hij was. Hij keek op van het vuur toen de man vroeg wie hij was. Wat moest hij zeggen?
'Je was een jongen uit District..?' Jack stopte even om de man tijd te geven om te antwoorden op zijn vraag. 'Heb jaren lang de martelingen gezien van het de hongerspelen en daarna durfde je nog vertrouwen te hebben in het Capitool. Ik weet niet of ik je moedig moet vinden of oer stom.' Sprak Jack wat bedenkelijk. De vraag wie hij was ontging hem even, te druk in zijn gedachten probeerde hij de man te begrijpen. Maar geen enkele emotie in hem kon begrijpen waarom deze man naar het Capitool was afgereisd om zich aan te melden.
'Ik stond onder het Capitool bekend als Project 4.' Zei Jack wat zacht. 'Dat kwam omdat er 3 andere projecten voor mij waren die mislukt waren. In elk geval werd dat mij vertelt...' Hij keek op van het vuur naar de man. 'Maar zo heet ik niet meer.. Wacht!' Jack stond op van zijn plek en zocht in de buidel die hij bij zich droeg bij zijn slaapplaats. Hij gooide wat prullen uit zijn tas die niets waard waren en uiteindelijk trok hij een lege glazen fles uit zijn buidel die hij trots omhoog hield.
'Toen kwam ik deze tegen ik vond het wel een goeie naam.' Zei hij met een kleine grijns toen hij het gescheurde label naar de man hield. Op het label was met sier letter te lezen: Jack Daniels. 'Jack is de voornaam en Daniels de achternaam zoals jullie die gebruiken.' Zei hij trots. Hij ging weer zitten bij het vuur en zetten het fles naast zich neer.

Jack had de man vertelt dat hij niet in het Noorden hoefde te zoeken omdat daar alles plat gebrand was en verwoest was. Jack was niemand tegen gekomen op die vlaktes. Maar de man voor hem was eigenwijs en wilde toch die kant op gaan. Jack haalde zijn schouders op, hij moest het zelf weten, hij hoefde de man niet te vertellen waar hij naar toe moest gaan en hoe hij zijn zoektocht moest vervullen.
'Ik wens je succes.' Zei Jack iets wat sceptisch, hij was niet gek. Hij wist echt wel dat de man niets zou vinden in het noorden. Jack was een van de beste jagers met zijn gehoor en zicht. Maar hij wilde de man ook zijn hoop niet beschadigen. Dan zou hij net zo slecht zijn als die mensen van het Capitool. Jack knikte alleen vriendelijk toen de man besloot om hier te blijven. Het had voor Jack geen enkele nut om deze man aan te vallen. Waarschijnlijk zou het nog zijn dood betekenen dan of hij zou zwaargewond achterblijven. Dat was niet slim, daarbij was de man vriendelijk geweest en vormde hij geen bedreiging naar Jack. Misschien kon hij nog wel een vriend overhouden aan deze ontmoeting.

Leigh Stark Guilt can be a killer

De meeste Mutilanten die nu nog bestonden hadden zich tegen de mensen gekeerd en dan vooral tegen het Capitool. Ze deden hun eigen zin en hielden geen rekening met de anderen. Moorden, dat was alles wat ze nog deden. Voor wraak, uit woede of misschien gewoon omdat ze het leuk vonden. Niemand kon nog zeggen wat ze moesten doen omdat ze hen niet meer in hun macht hadden. Voor Leigh was het net iets anders. De vrijheid die hij had hadden ze afgepakt het moment dat hij zijn besluit had genomen. In het Capitool waren ze niet dom. Ze wisten goed genoeg dat ze niets meer te zeggen hadden over hun Mutilanten, daarom dat ze er wat aan moesten veranderen. Wat had je ook aan Mutilanten als ze je niet gehoorzamen. Het was hun gelukt om er iets voor te vinden. Dat gene zorgde ervoor dat de Mutilant wel moest doen wat er van hem gevraagd werd. Natuurlijk moest het getest worden om te zien of het werkte. Leigh was daar op dat moment het perfecte slachtoffer voor.
‘Moedig?’ sprak de man ongelovig. Zacht schudde hij zijn hoofd zonder dat hij de persoon voor hem aan keek. ‘Je overweegt het werkelijk om het moedig te vinden? Nog het maar gerust stom. Oerstom.’ er was totaal niets moedig aan. Ja, hij had zich op het gebied van de vijand weten te begeven, maar dat was stom geweest. Niet moedig zoals de Mutilant zei. ‘Ik weet goed genoeg wat het Capitool al deze jaren heeft gedaan, dus het was stom van mij om ook maar te denken dat er iets goed in hen zat. Eerlijk gezegd weet ik niets eens wat ik had moeten verwachten. Laat staan dat ik wist wat ik echt van plan was.’
Het had een tijdje geduurd, maar uiteindelijk begon de persoon toch te praten over zijn naam. Kennelijk had hij bekend gestaan als één of ander project en had hij dus eigenlijk geen naam. De jongen haalde een fles van Jack Daniels boven, en hij leek zo trots. Hij kon niet vatten dat je trots kon zijn om zo’n dom ding. Bij het horen van de uitleg werd het al snel duidelijk waarom dat hij trots was. De jongen, Jack, had geen naam, of wist die in ieder geval niet meer. Natuurlijk was hij blij wanneer hij iets vond dat hij kon gebruiken. Alles was beter dan Project 4, zelfs de naam van een alcohol merk was dan beter. ‘Aangenaam dan, Jack.’
Ondanks dat de man zei dat hij in het Noorden niets zou vinden ging hij het advies niet aannemen. De man moest het maar begrijpen. Als je iets zocht dat je dierbaar is dan zoek je overal. Je slaat geen enkele plaats over want de kans dat ze daar misschien zijn bestaat. Toen de man hem succes wenste knikte Leigh even kort. Hij wenste zichzelf ook veel succes, want tot hiertoe had hij het nog niet gehad. Alles leek tegen te slagen, en niets ging zoals het hoorde. ‘Heb jij toevallig iets te eten of te drinken?’ Leigh vond het echt vervelend om zo’n zaken te vragen, zeker aan vreemde. Hij had altijd het gevoel dat hij dan teveel van een ander verwachte. Ook zag hij het ergens misschien als een zwakte. Hij wilde altijd voor zichzelf zorgen en vroeg amper hulp aan anderen, maar veel keuzen had hij niet. Toen hij pas in het Capitool was vertrokken had hij wel wat voedsel en water meegekregen, maar dat geraakte natuurlijk ook op. Voor de rest had hij de moeiten niet gedaan om opzoek te gaan naar iets.

De man was overduidelijk totaal niet eens met Jack. Hij vond dat hij stom was omdat hij dacht de mensen van het Capitool te kunnen vertrouwen. Jack vond het niet een heel raar idee, maar misschien kwam dat omdat hij zo gebouwd was dat hij mensen vertrouwen toe kon spreken. Was hij net zoals de mensen van het Capitool? Hij wilde zijn hoofd daar verder niet over breken. Hij vond de zet van de man moedig.
'Het was stom ja om die mensen te geloven. Maar het is moedig om alles achter je te laten en te hopen dat alle mensen iets goeds in zich hebben.' verklaard Jack zijn woorden. Hij sprak zichzelf wel tegen in deze woorden. Hij heeft altijd gezegd dat alle mensen slecht waren en hij dacht dat alle mensen genoten van de hongerspelen. Want waarom zou je anders mensen in een Arena stoppen om ze daarna af te maken. Nu dat Jack buiten het Capitool leefde kwam hij er steeds meer achter dat mensen heel anders leefde dan dat het Capitool vertelde aan Jack. Maar dat hield Jack nog niet tegen om de mensen van het Capitool te zoeken en te doden. Maar niet alleen mensen van het Capitool zocht hij, soms kon moest hij gewoon een mens hebben. Maakte hem niet uit waar de persoon vandaan kwam of wat hij gedaan had. Soms moest hij gewoon bloed hebben. Dan moest hij het warme vloeistof door zijn keel voelen glijden. Dan waren dieren niet meer goed genoeg, dan moest hij gewoon een mens hebben. En aangezien de mensen van het Capitool schaars waren omdat ze goed verstopt waren of als gedood waren tijdens de grote oorlog in het Capitool moest Jack wel eens een ander persoon hebben om zijn honger te stillen.
Over honger gesproken. De man voor hem had besloten om hier te blijven overnachten en zocht zelf ook naar eten. Nu kon Jack geen voedsel verteren, maar hij verdiende wel geld aan voedsel.
'Ik heb nog wat vlees over van een hert.' Zei hij en begon opnieuw te zoeken in zijn tas. Hij haalde uit zijn tas een pakketje dat helemaal ingepakt was. 'Hier dit mag je opeten. Anders had ik het toch verkocht aan iemand of zo.' Jack gaf het pakketje met gerookt hertenvlees aan man. Ook haalde hij nog een fles gevuld met water uit zijn tas. Zelf dat kon Jack niet binnen houden. Natuurlijk had hij nog lang niet elk eten geprobeerd te eten, maar het eten wat hij geprobeerd had verteerde zijn maag niet en spuugde hij weer uit. 'Ik heb alleen maar water bij me meer niet.' Zei Jack, de fles zetten hij neer op de grond bij de man. Hopelijk was het genoeg, Jack wist niet hoeveel mensen aten.

'Mag ik iets vragen?' Vroeg Jack aan de man. 'Je zegt dat het Capitool ook jou onderhanden heeft gehad, maar wat hebben ze precies gedaan met je?' Vroeg Jack. Hij had niet iets heel vreemds gezien aan de man. Maar er was wel iets aan hem dat Jack niet kon benoemen. Het was anders dan bij Jack. Bij hem kon je de mutatie zien als hij transformeerde en aanviel. De zwarte ogen die mensen angstig herinneren als ze het overleefde. De klauwen waar hij verwondingen kon aanbrengen en de scherpehoek tanden waarmee hij gemakkelijk door vlees kon bijten. Niets menselijk, gewoon monsterlijk. Maar bij deze man kon je het niet zien. Was dat iets nieuws? Waarom hadden ze dat niet bij Jack gedaan?

Leigh Stark Guilt can be a killer

Leigh haalde zijn schouders op. ‘Misschien heb je gelijk.’ hij wist niet of het wel zo moedig was, maar het had geen zin om er nog verder tegen in te gaan. Beide hadden ze hun eigen standpunt en waarschijnlijk ging die ook niet zo snel veranderen. ‘Het komt erop neer dat het nu gebeurd is en dat er geen weg terug meer is.’ dat was een feit. Het was nu zo en het kon niet meer veranderd worden. Als er wel een manier was om weer normaal te worden dan wist Leigh er niet van af en waarschijnlijk zou hij het dan nooit weten. Het enige dat hij nu kon doen was verder gaan met zijn leven zoals het nu was. Hij had zijn opdracht nu en die zal hij uiteindelijk moeten voltooien. Ze hadden hem gezegd dat hij het wel zou aanvoelen wanneer dat het zo ver was, maar tot nu toe wist hij nog niet wat ze daarmee bedoelde. Liefst van al kwam hij daar ook nooit achter. ‘Hoe ben jij eigelijk -‘ in de helft van de zin stopte hij. Leigh wou vragen hoe de man geworden was wat die nu was, maar hij wist niet of dat het wel zo’n verstandige vraag was. Misschien wou Jack er niet over praten en was het een gevoelig onderwerp. Langs de andere kant, hij had de woorden nu al uitgesproken, dus kon hij net zo goed zijn zin afmaken. ‘-zo geworden?’

Toen dat Leigh gevraagd had of Jack voedsel bij zich had, had hij niet verwacht dat hij ook maar iets zou krijgen. Dat was echter niet het geval geweest. Er werd een stuk vlees boven gehaald en ook nog een fles water. Hij kon het bijna niet aannemen omdat hij zo het gevoel had dat hij alles van Jack af nam, maar hij nam het toch aan. Het werd hem echter aangeboden, en je kon het dan moeilijk weigeren. Daarbij was het dom om eerst te vragen of hij wat bij zich had en het dan niet aan te nemen. ‘Bedankt, maar ben je zeker dat je het niet zelf nodig hebt?’ Leigh moest het gewoon vragen. Dadelijk wou Jack gewoon aardig zijn en had hij zelfs niets meer. Ook de fles water nam hij op. ‘Ik ben trouwens Leigh.’ zei hij nog. Als hij zich niet vergiste had hij zichzelf nog niet voorgesteld. Dat terwijl Jack dat wel al gedaan had. Nu dat hij ook nog eens eten en drinken gekregen had was het wel zo aardig om te zeggen wie hij was.
Leigh haalde zijn wenkbrauwen op bij de vraag van Jack. Was het zo onduidelijk? Misschien wel, het was nu wel donkerder, en de jas die dat hij aan had bedekte nu eenmaal ook zijn volledige arm. Het kleding stuk trok hij dan ook maar uit. De koude lucht was meteen te voelen toen de jas uit was. Het zilver kleurige meteen blonk in het licht van het vuur. ‘Ze hadden besloten dat een normale arm niet goed genoeg meer was.’ hij probeerde wat humor in zijn stem te krijgen maar dat lukte niet zo goed als hij gehoopt had. Leigh zijn blik was gericht op zijn arm. Nog steeds kon hij soms niet geloven dat het werkelijk van hem was. Dat het deel uitmaakte van zijn lichaam en dat die arm het gene was dat hem onmenselijk maakten. Ondanks dat het metaal was, en er geen zenuwen inzaten om hij er nog steeds alles mee voelen. De textuur van een boom, de oneffenheden op een mes. Alles kon hij voelen behalve pijn. Je kon er met een hamer op kloppen en er gebeurde niets. Geen schram verscheen en geen deuk was te zien. Ook de pijn bleef achterwegen. Toen dat hij nog in het Capitool was hadden ze genoeg proeven gedaan. Ze hadden er haast alles op uit getest, maar niets had maar iets van schade kunnen aanbrengen.

De man had makkelijk spreken, het was gebeurd. Zo kon Jack het niet zien, want na deze oorlog zullen hun nog steeds mutanten zijn en zullen mensen weer iets verzinnen waardoor hun als vermaak worden gebruikt. Jack had al een idee van hoe de mensen hierna de mutanten zouden gebruiken. Straks werden de mutanten in een Arena gegooid en moesten zij vechten voor hun leven. Deze gedachten besprak Jack niet met de man. Hij had nog hoop dat het goed kwam en dat hij weer bij zijn familie zou komen. Het zou slecht zijn als Jack dat helemaal stuk zou maken.
'Nou,' Begon Jack nadenkend. Hij wist niet helemaal hoe hij zo geworden was. 'Ik weet dat ik mee deed aan de hongerspelen en daarna werd ik wakker onder het Capitool. Sindsdien ben ik daar vast gehouden en moest ik elk jaar mee doen met de hongerspelen om de eerste paar kandidaten af te maken. Ik denk dat ik iets van twintig hongerspelen heb meegedaan.' Vertelde Jack. Meer wist hij ook niet, hij wist niet of hij familie had, hij wist niet waar hij vandaan kwam of wie hij echt was. Eigenlijk was hij gewoon een leeg omhulsel die het Capitool heeft ingevuld zoals zij het wilde. Misschien was hij nooit moordlustig geweest, of misschien ook wel. Het heeft Jack eigenlijk nooit bezig gehouden, niemand had het ooit aan hem gevraagd hoe hij geworden was en Jack had nooit de tijd om daar over na te denken. Het Capitool was veelste druk bezig met hem uit te hongeren waardoor hij alleen maar daar aan kon denken. Maar nu hij wel de tijd had om er over na te kunnen denken zou hij die tijd ook kunnen gebruiken om er achter te komen wie hij werkelijk was. Misschien heette hij geen Project 4, misschien was hij zelf ook ooit een simpele burger. Misschien wilde hij het ook allemaal niet weten. Niemand heeft ooit naar hem gevraagd toen hij onder het Capitool zat, dan zullen ze dat nu ook niet doen.

Jack had zijn eten afgestaan aan Leigh. Hij had het dier schoon gemaakt en gevild toen hij het dier had gebeten. Het was zonde om het zo voor dood te laten liggen. Hij kon er vast wel iets mee verdienen. Maar nu Leigh naar eten vroeg, gaf Jack alles wat hij had. Tenslotte was de man een mutant en Jack vond dat hij de man moest helpen. ‘Bedankt, maar ben je zeker dat je het niet zelf nodig hebt?’ Jack schudden zijn hoofd.
'Ik kan geen menselijk voedsel verteren. Het Capitool heeft mij zo gebouwd dat alleen bloed mijn honger stilt.' Verklaarde Jack. Het moest nog al vreemd zijn voor de man om dat te horen. Een mens die bloed drinkt. Jammer genoeg voor Jack was het wel zo. De smaken en geuren van normaal eten maakte hem misselijk en het eten hield hij toch niet binnen als hij het probeerde te eten. Jack kon dan ook alleen maar toe kijken hoe Leigh at van de maaltijd. Terwijl hij zelf nog een brandende honger in zijn lichaam voelde.
Die honger vergat hij snel weer toen Leigh hem vroeg of hij het niet kon zien wat de mutatie van Leigh was. Als Jack het had gezien had hij het niet gevraagd. Met interessen keek hij naar de metalen arm dat bevestigd zat aan Leigh. 'Slimme zet van het Capitool, het werkt gewoon als een normale arm? De zenuwen enzo? En de zwaarte, dat is ook normaal?' Vroeg Jack geïnteresseerd. Hij vond het een geweldige mutatie. Met zo'n arm kon je verdedigen tot en met. En misschien kon Leigh er nog wel veel meer mee. Hij is gemaakt voor de oorlog dus eigenlijk moest dat wel.
'Heb je er veel pijn aan gehad? Na dat ze klaar net je waren.' Vroeg Jack. Hij was heel nieuwsgierig geworden naar de mutatie van Leigh.
[/b]

Leigh Stark Guilt can be a killer

Het was misschien niet de beste vraag geweest, maar anders zou Leigh er achteraf toch spijt van hebben. Hij wou weten hoe dat de jongen een Mutilant was geworden, en de enige manier om daar achter te komen was door dat te vragen. Als hij het niet had gevraagd was hij er nooit achter gekomen. Ergens was hij opgelucht dat de jongen gewoon antwoord had gegeven, en hem niet eerst een eeuw ongemakkelijk had zitten aankijken. Leigh kon niet anders dan ergens medelijden hebben met de jongen. Hij had al het ongeluk om mee te moeten doen in de Honger Spelen en vervolgens was hij nog eens omgevormd tot een Mutilant. Het was een lot dat je niemand toe kon wensen. Ook was het erg dat hij zich niets meer kon herinneren. ‘En ze hebben je nooit meer verteld over je verleden?’ het was een domme vraag. Natuurlijk hadden ze dat niet gedaan, anders had jack wel meer geweten. Daarbij was het, het Capitool waar ze het over hadden. Natuurlijk dat ze het geheugen van de jongen hadden gewist. Leigh mocht blij zijn dat, dat bij hem niet het geval was. Hij wist alles nog, en op dat moment was hij daar heel dankbaar om. ‘Ik snap echt niet dat het Capitool dit ooit heeft uitgevonden, uiteindelijk werd het alleen maar hun ondergang. De spelen hebben gezorgd voor Rebellen en zij hebben gezorgd voor een oorlog. Een normale wereld is vast teveel gevraagd.’

Leigh kon Jack alleen maar dankbaar zijn en hij wou iets voor de jongen terug kunnen doen maar hij zou niet weten wat hij terug kon doen. De jongen mocht er zeker van zijn dat als hij zijn hulp eens nodig zou hebben, hij die zeker ging krijgen. Het stuk vlees besloot hij weg te steken in zijn jas. Nee, hij ging het niet meteen opeten. Hij was het flesje water wel aan het open doen toen de woorden van de jongen tot hem door drongen. ‘Je hebt dus…bloed nodig? Mensen bloed?’ vroeg Leigh ongelovig. De prooi waar ze het eerder over hadden waren mensen geweest, dus waarschijnlijk had hij bloed nodig van mensen. Het idee alleen al deed Leigh zijn maag omdraaien.
Uiteindelijk had Jack gevraagd wat er precies was veranderd aan Leigh. ‘Het werkt precies als een normale arm, op het feit dat het onverwoestbaar is en ik er geen pijn mee voel.’ Leigh stak zijn arm naar voor in het vuur. De vlammen omhulden zijn hand, maar hij trok niet weg. Zijn blik was er strak op gericht. Hij moest toegeven dat hij nog steeds niet kon geloven dat dit alles echt was. ‘De zwaarte is ook gewoon normaal, en anders heb ik er gewoon geen last van.’ als Leigh zijn eigen arm nooit had gezien nadat hij onderhanden was genomen, dan had hij vast geen verschil gevoeld. Het enige verschil dat hij merkte was het uiterlijk, voor de rest was er voor hem niet echt veel veranderd. Op de extra kracht die e natuurlijk ook nog bij was gekomen. Zijn hand haalde hij weer uit het vuur, en door de koude lucht koelde de temperatuur van het metaal al snel weer af. Hij keek Jack weer aan toen dat hij vroeg of hij pijn had gehad. Zijn eerste reactie was het ophalen van zijn schouders. ‘Ze hebben me een maand lang in een kunst coma gehouden, als het al niet meer was. Toen ik wakker was zag mijn schouder enkel helemaal paars met hier en daar blauwe stukken.’ hier en daar zag zijn schouder nog steeds paars, maar het was al serieus geminderd. ‘De eerste paar dagen ging het bewegen stroef, maar dat was ook het enige.’ Waarschijnlijk was dat te danken aan het feit dat hij een hele maand in een coma had gelegen. Wat ze ook gedaan hadden, en hoe ze het ook gedaan hadden, het had de tijd gehad om volledig te genezen. Hij wilde niet weten hoe dat het zou hebben aangevoeld als hij meteen erna al wakker was geworden.