Met grote passen liep de man over het zand. Bij iedere stap zonk zijn voet wat weg in het zachte zand van het strand. Zijn benen deden pijn, maar hij was niet van plan om te stoppen. Al twee dagen aan een stuk was hij aan het wandelen geweest, zonder ook maar één keer een pauzen te nemen. De man wist zelf niet goed waarom hij zo vastberaden was om te blijven wandelen. Hij had al de tijd van de wereld, en dit deed hem geen goed. Toch kon hij zichzelf niet overhalen om te stoppen. Nee, hij wist weer waarom hij wou blijven doorwandelen. Het was zijn zusje. Ze was hier ergens, samen met haar ouders en nog enkele andere mensen. De laatste keek dat de man haar gezien had was ze aan het slapen geweest. Ze had zelfs niet door gehad dat haar oudere broer was vertrokken. Leigh wou zichzelf niet eens inbeelden hoe zijn zusje zou reageren als ze merkte dat hij weg was. Waarschijnlijk zou ze schrik hebben. Ze was misschien zelfs in paniek geraakt en waarschijnlijk was ze naar hem opzoek gegaan. Schuldgevoelens kwamen meteen weer in de man naar boven. Hoe had hij ooit kunnen denken dat dit een goed idee was. Kom Leigh, laten we naar de plek gaan dat ooit het Capitool was. Het zal leuk worden Leigh. Je zal de oorlog zo zeker kunnen stoppen Leigh. Dacht de man kwaad. Hij kneep zijn ogen dicht en voor de eerste keer sinds twee dagen stond hij stil. Met zijn linker had ging hij door zijn haar heen, enkel om het koude metaal tegen zijn hoofd te voelen. Hij opende zijn ogen weer en staarde naar het stuk meteen dat hij nog even op zijn hoofd hield voor hij zijn arm weer liet zakken. Hij bewoon zijn vingers terwijl hij ernaar bleef kijken. Ondanks dat zijn arm gewoon normaal voelde, alsof er niets mis mee was. Alsof het altijd al zo was geweest, toch was Leigh er zeker van dat hij het zicht nooit normaal zou vinden. Laat staan wat anderen ervan zouden denken. Freak. Dat was de juiste benaming. Of misschien was Mutilant nog beter, al kon je hem niet echt vergelijken met de andere Mutilanten. Of misschien was het gewoon zo dat hij zich niet met hen wou vergelijken.

Leigh zijn blik gleed naar de horizon. Op het strand was het rustig. Er was geen enkel dier, geen enkel levend wezen, enkel hij en het water. De golven waren het enige dat geluid maakten samen met de wind en het zorgde er voor dat de man weer wat tot rust kon komen. Hij liet zich door zijn knieën zakken in het zand en zijn blik hield hij gericht op het water. Heel even pauzen nemen kon geen kwaad. De man maakte het zichzelf makkelijk op het zand door op zijn rug te gaan liggen. Zijn beide armen achter zijn hoofd en zijn knieën opgetrokken. Aan de hemel waren er verschillende sterren te zien, maar het merendeel werd bedekt door de donkere wolken. Al heel de dag was het wisselvallig, de kans dat het nog ging regenen was groot.
Hoewel Leigh er op dat moment vrij kalm en rustig uit zag, toch waren al zijn zintuigen op volle toeren aan het werken. Bij het kleinste teken van leven, of iets vijandig zou hij meteen kunnen reageren. Dat was duidelijk te zien toen de man binnen enkele seconden terug op zijn beide benen stond met een mes in zijn hand toen hij vanuit zijn ooghoeken ook maar iets zag bewegen. Het was in ieder geval niet voor niets aangezien een onbekende persoon voor hem stond. Ook al was er nog geen direct bedreiging, toch liet hij het mes dat hij vast had niet zakken. Hij hield het omhoog, klaar om te gebruiken moest dat nodig zijn. Zwijgend keek hij de persoon aan.

[ Open ]

Rustig gleed ze met haar vingers over het infinity teken dat op haar mes zat, het was eigenlijk nog het enige wat ze over had van zijn vader. Het enige wat haar vast zou kunnen houden aan haar wraak. Er waren geen vrienden om haar te helpen, geen bondgenoten die ze kon vertrouwen, niemand. Ze stond er helemaal alleen voor. Maar dat maakte haar helemaal niets uit, ze had geen vrienden of bondgenoten nodig. Dit was haar reis, haar taak en dit zou ook haar lot zijn. Ze zou haar vader en haar familienaam zuiveren door die vuile capitool mensen een lesje te leren. Nooit meer zouden ze een clarke iets aan doen, ook al was dat misschien wel een beetje vaag; aangezien zij nog de enige overgebleven clarke was. Haar moeder was al vroeg overleden, toen ze al vier jaar oud was, en haar vader was overleden toen ze zestien was. Ze had niemand anders meer, al haar andere familieleden waren in het verleden al overleden door de oorlog of door het harde werk in district 7. Zachtjes zuchtte ze en wierp ze haar donkerbruine ogen op. Ze had zich hoog in een boom neergezet, met de gedachte dat ze hier veilig zou zijn. Maar toen ze iemand over het strand heen zag lopen, iemand die veel leek op een mens, maar toch ook weer niet, besloot ze op te staan en eruit te springen. Ze duwde haar mes weer veilig in zijn holster, terwijl ze op de man af kwam lopen. Het duurde niet lang of de man merkte haar op en sprong op, pakte zijn mes en hief die dreigend omhoog. Emily bleef meteen staan en hield haar handen even voor zich, als teken dat ze geen wapen in haar handen had. "Ik kom niet om te vechten," Sprak ze, waarna ze een glimlachje op haar gezicht toverde. "Ben jij een..?" Het was eigenlijk niet echt een hele subtiele vraag, want ze kon aan de man zien dat hij niet zomaar een mens was. Was hij echt een mutilant? Ze wilde het niet geloven, maar ze was zo alert dat als de man een verkeerde beweging zou maken, ze haar pijl en boog tevoorschijn zou pakken, of misschien zelfs haar pistool dat ze amper gebruikte. Als deze man een mutilant was, dan was hij hoogst waarschijnlijk gebouwd om te moorden, niet waar?

Leigh had geen idee waar zijn zusje was, laat staan waar de rest van de groep was waartoe ze behoorde voor dat hij weg was gegaan. Natuurlijk wist hij nog waar dat hij ze voor het laatst had gezien, maar dat was ook al een hele tijd geleden geweest, en hij had nog een flinke weg af te leggen als hij die plek wou bereiken. Hij had lang moeten wandelen voor hij eindelijk in het gebied was dat ooit het Capitool was geweest, dus de weg was nog lang. Daarbij, wie zei dat ze nog steeds op dezelfde plek waren? Dat waren de gedachten die heel de tijd door zijn hoofd spookte. Gedachten die hij voor even zou verbannen toen er iemand naderde. Het mes boven halen was gegaan al een automatische reactie. Het was misschien niet de beste reactie om meteen zo vijandig te beginnen, maar het ging automatisch. Een meisje stond voor hem, haar handen in de lucht en geen teken van een mogelijke bedreiging. Het mes liet hij zakken maar stak hij niet weg. ‘Ben ik een wat?’ zijn wenkbrauwen trok hij op tot een frons, zijn blik gericht op het meisje. Nee, hij zou de zin niet voor haar gaan afmaken, ook al wist hij maar goed genoeg waar ze het over had. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar zijn linker arm, voor hij zijn ogen al snel weer op het meisje richt. Het zou nog voor serieus wat problemen kunnen gaan zorgen. Mensen die hem niet zouden vertrouwen en hem enkel maar dood wilden. Andere die hem gewoon nooit zouden geloven en hem het liefst van al zouden ontwijken. In ieder geval, dit was het moment dat hij zou moeten gaan liegen. Het leek Leigh geen goed idee om te gaan zeggen dat hij uit vrije wil naar het Capitool was gegaan. ‘In ieder geval, wat je ook denkt, ik heb ook geen zin om hier onnodig bloed te gaan verspillen.’ Leigh had geen idee of ze hem daarop zou geloven, waarschijnlijk zou hij zichzelf niet geloven moest hij in haar schoenen staan, maar het enige dat hij kon doen was proberen. Het mes dat hij zelf vast had besloot hij zelf ook maar op te bergen. Als ze toch nog iets van plan was wist hij zich nog steeds goed te beschermen. Dat was misschien toch één van de voordelen.

Zijn vraag liet haar bloed even koken, maar er was niets te zien aan haar uitdrukking. Die was zo kalm als maar kon en zachtjes glimlachte ze, ze wilde deze man liever te vriend houden voor nu dan dat hij haar als een vijand zag. Want ze kon aan hem zien dat hij veranderd was, hij was wel een mens.. hoopte ze. Maar er was iets aan hem en dan doelde ze meteen op zijn arm. "Een mutilant." Zei ze direct, haar blik op de arm van de man richtende. "Of.. kom je uit het capitool?" Ze keek toe hoe hij zijn mes weer terug wegstopte en haar houding ontspande weer een beetje, al was dat wel voor de schijn. Want als deze man een verkeerde beweging zou maken, dan had ze haar mes zo te pakken, of haar pistool. Ze wist eigenlijk niet wat ze dan zou moeten pakken, waarschijnlijk het pistool. Dat zou in dit geval wel slimmer zijn, stel je voor dit was een mutilant die gemaakt was om mensen te doden. "Goed," Zei ze, waarna ze de man even strak bekeek. "Ik hoop dat je het meent," Het klonk niet bepaald als argwanend tegenover de man en al zeker niet gemeen, maar wel een beetje twijfelend. Nee, ze zou niet dichterbij komen. Dat kon ze niet doen, dan zou ze haar leven misschien wel riskeren en dan zou ze haar plan om wraak te nemen op het capitool niet meer door kunnen zetten. "Wie ben jij?" Ze besloot om maar meteen direct te zijn en te vragen wie hij was, want een naam wilde ze eigenlijk wel weten. Misschien dat ze de man dan zou herkennen, waarschijnlijk niet, want zoveel mensen kende Emily eigenlijk niet.

Leigh Stark Guilt can be a killer

Leigh hield nog steeds niet van het woord Mutilant, zeker niet wanneer het over hem ging. Je kon het ergens zijn schuld noemen, en dat was het in zeker zin ook. Hij met zijn domme kop had gedacht dat ze in het Capitool iets of wat redelijk waren. Newsflash, dat was het niet, maar war had hij dan ook gedacht? Dat hij als buitenstaander met open armen zou worden ontvangen en dat hij rustig zijn mening zou kunnen zeggen? Dat was eigenlijk iets dat hij had gedacht, maar het was meer een droom geweest. Een droom waar hij pas uit wakker werd toen dat het te laat was.
Ongemakkelijk bewoog hij de metalen vingers toen haar blik op zijn arm was gevestigd. Hij hield er niet van, en als het kon zou hij het verborgen houden. Die luxe had hij echter niet. Het meisje vroeg hem nog of dat hij uit het Capitool kwam. ‘Nee, ik kom niet van het Capitool.’ Hij zou niet teveel van zichzelf vrijgeven in één keer. Hoe meer iemand wist, des te meer ze tegen je konden gebruiken. Als hij daarbij er verder over zou moeten praten dan moesten de leugens komen intreden. Leigh wist maar al te goed dat het moeilijk was om altijd dezelfde leugen te blijven behouden. Vroeg of laat zou je iets verdraaien en dan was het gedaan en wist iedereen dat je liegt. Hij wou dat ten koste van alles vermijden. Langs de andere kant, de kans dat hij het meisje nog eens terug zou zien was klein. Het vroegere Panem was nog steeds groot, ongeacht de vernietigde delen, groot bleef het. Zijn mes had hij ondertussen opgeborgen, en zijn gezelschap leek daar weer door te ontspannen, maar ze leek wel te twijfelen over zijn woorden. Alsof ze niet geloofde dat hij niet op geweld uitwas. ‘Maak je geen zorgen, ik ben enkel terug op weg naar huis en ben dan ook zeker niet opzoek naar problemen.’ of dat ze dat zou geloven, dat was weer wat anders. Hij naar huis? Had hij zelfs nog een huis? Leefde zijn familie nog en bestond de groep waar hij ooit deel van uit had gemaakt nog wel? Misschien was hij wel opzoek naar iets dat helemaal niet meer bestond. Die gedachten verbande hij al snel weer uit zijn hoofd. Zo mocht hij niet gaan denken. Natuurlijk bestond die groep nog en leefde zijn familie nog. Nog. Tot hij er aan kwam en zich uiteindelijk tegen hen moest keren. Eén van de leuke aanpassingen van het Capitool.
Leigh was bijna blij toen dat hij de stem van het meisje weer hoorde, want deze zorgde ervoor dat hij terug uit zijn gedachten wist te ontsnappen. ‘Leigh, en jij?’ op eender welk ander moment had hij uit beleefdheid zijn hand uitgestoken, maar iets zei hem dat het meisje die toch niet zou aannemen.